Sociale organisatie. De Yurok-samenleving was sociaal gestratificeerd. Rijke personen, of "aristocraten", werden duidelijk onderscheiden van "gewone mensen" en "armen". De aristocraten droegen kleding van hoge stijl, voerden de meeste religieuze functies uit en hadden een kenmerkende manier van spreken, waarvan gezegd werd dat die "rijk in zijn expressiviteit" was. Ze bezaten ook erfstukken, zoals obsidiaanbuistangen van vijftien inch en albinohertenvellen. Hun rijkdomAndere aristocratische "schatten" waren onder andere vele slierten dentaliumschelp en spechtenscalpen. Slavernij bestond onder de Yurok, hoewel het geen belangrijk instituut was; mannen werden slaaf door schulden te maken.

Politieke organisatie. Hoewel de politieke basiseenheid waarschijnlijk het dorp was, rapporteerde Kroeber geen gemeenschapsgevoel en geen allesomvattende politieke entiteit. Alleen verwantschapsbanden verenigden soms sommige mensen in afzonderlijke dorpen. Er waren geen stamhoofden of leiders, hoewel een man soms belangrijk kon worden door grote rijkdom.

Sociale controle. Omdat er geen politieke organisatie was, bestond er geen centraal gezag. Toch hadden de Yurok een reeks van elf principes, of "wetten", die door Kroeber zijn opgesomd. Het individu had alle rechten, aanspraken en privileges; als iemand een gewelddadige daad uitvoerde, was er een uitgebreid netwerk van compensatieclaims die bijvoorbeeld konden worden toegepast op een wraakactie.De Yurok-wet heeft betrekking op de verschillende niveaus van aansprakelijkheid in verband met een overtreding. Het concept van volledig Compensatie betekende onderhandelen en procederen en diende dus als de belangrijkste factor van sociale controle in het leven van de Yurok.

Conflict. Onder individuen konden geschillen ontstaan over visrechten, grenzen van territoria en overspel. Zogenaamde oorlogsvoering betrof vetes tussen grote groepen verwanten in Yurok-dorpen. Overvallen en vergelding voor dergelijke overvallen vonden plaats tussen de Yurok en hun buren, zoals de Hupa. Na overvallen was echter altijd compensatie - een regeling voor de schade die was ontstaan - vereist.