Religieuze overtuigingen. Verering voor de Grote Moeder Zon, Aarde, Maan, Water, Vuur, etc. was kenmerkend voor het vroegere, sjamanistische volksgeloof en sjamanisme. In tegenstelling tot naburige volkeren werden de Nganasan niet gekerstend. De huidige jongere generatie, die bepaalde traditionele gebruiken in ere houdt, is in principe niet religieus. De laatste erkende Nganasan sjamaan stierf in 1989. Oude mensen,kunnen echter soms hulp bieden door methoden die dicht bij die van de sjamanen liggen.

Ceremonies. Aan het begin van de twintigste eeuw waren er nog verschillende seizoensgebonden feestdagen en rituelen die gemeenschappelijk waren voor de Avam en Vadev. Er waren rituelen voor het succes van de jacht, voor het voorbereiden van de kudde en voor het verbeteren van de gezondheid van de gemeenschap. Tegenwoordig worden algemene feestdagen van de overheid in acht genomen. Er zijn pogingen om het ritueel te herstellen met de deelname van een sjamaan, maar op het niveauvan een folklorefestival.

Kunsten. Het vermogen van vrouwen om het nationale bontkostuum te versieren wordt vandaag de dag nog steeds zeer gewaardeerd. Tot op de dag van vandaag zijn er persoonlijke liederen of melodieën in gebruik die cadeau kunnen worden gegeven of door overerving kunnen worden doorgegeven. Sommige oude mannen bewaren epische mondelinge folklore, die ze zingen, evenals historische legendes en mythen. Het basismuziekinstrument, dat uit het dagelijks gebruik verdwijnt, is de sjamaan van detamboerijn.

Geneeskunde. De populaire genezingstechnieken zijn beperkt. De sjamaan hield zich meestal bezig met gezondheid en het uitdrijven van de geest van het kwaad. Tegenwoordig is er in elk van de drie nederzettingen een klein ziekenhuis met medisch personeel en de mogelijkheid om een zieke persoon per vliegtuig naar een groot medisch centrum te vervoeren.

Dood en hiernamaals. Traditioneel is de dood een grens waarna het leven verder gaat in een andere wereld met dezelfde activiteiten als in dit leven. De Nganasan houden een begrafenis voor een oude man door hem in een slee boven de grond te leggen, in een tipi zonder bedekking, en hem te voorzien van de nodige bezittingen en voedsel voor onderweg. Tegenwoordig wordt het gebruikelijke graf in de aarde steeds gebruikelijker. Het moet één keer per jaar worden bezochtop de sterfdag, maar na drie jaar met rust gelaten moeten worden.

Lees ook artikel over Nganasan van Wikipedia