de wondere wereld van diederik storms
het is een zonovergoten donderdagmorgen, 28 augustus. een prachtig strijklicht schijnt over het bladerdak van de met druiven overwoekerde veranda achter de boerderij van beeldhouwer diederik storms in bellingwolde.
tegenover mij zit een breed lachende jongeman van begin veertig tevreden achter zijn kop koffie. hond dobby drentelt over het terrein achter het huis, een cadeau van zijn vrouw en kinderen voor zijn veertigste verjaardag. het ras, een hollandse herder, heeft hij zelf met wetenschappelijke precisie uitgezocht. erfvast, lief, goed met kinderen en toch waaks.
de liefde bracht diederik vanuit den haag naar het hoge noorden. na de havo in groningen te hebben afgemaakt koos hij voor de kunstacademie in enschede met als richting beeldhouwen.
diederik groeide op met kunst en raakte geinspireerd door een vriend die schilder was. hij koos er uiteindelijk voor om beeldhouwer te worden. al vroeg beheerste hij het houtbewerken en kon werkelijk alles dat hij zag meesterlijk uithakken. als een waar ambacht. echter, deze vaardigheid werd op zijn zorgvuldig uitgekozen academie door zijn docenten niet gewaardeerd. daar was men bezig met conceptueel denken en werd de ambachtelijke benadering er helemaal uitgeramd. “alles wat je al kan moet je niet verder ontwikkelen en alles wat je nog niet kan, daarmee moet je aan het werk”, was het devies daar. en dat is goed uitgepakt. abstract leren denken en buiten jezelf komen, daar gaat het om. kunst maken moet geen routine zijn, maar elke keer weer verrassen. maar wel je ideeen hergebruiken in nieuwe werken.
zijn werk is zeer bijzonder te noemen. sculpturen geinspireerd door de natuur met steen, hout en plexiglas.
in zijn atelier wordt conceptueel denken gecombineerd met ambachtelijke precisie. het atelier lijkt dan ook meer op een machinefabriek dan een rustige kunstenaarsoase. hier wordt herrie gemaakt met serieuze apparatuur. manshoge draaibanken, freesmachines en akelig ogende greedschappen die soms rechtstreeks uit een tandartspraktijk lijken te komen. zij bepalen hier de werkdag.
“ik heb nooit moeite om aan de slag te gaan” vertelt hij. “als het idee is geboren, volgt een periode van gedisciplineerd werken”.
zijn productiviteit ligt op dit moment rond de 20 werken per jaar.
in het begin toen hij in bellingwolde kwam wonen verkocht hij weinig van zijn werken. “de schuur van de boerderij puilde uit”. maar door vol te houden brak hij in 2007 door bij galerie anderwereld katuin in groningen.
zijn werk begon te verkopen en hij exposeerde in verschillende galeries. “voor mij was dat veel werk. kunst maken, exposities inrichten en galerieen aanvullen betekende dat ik ongeveer 50.000 km per jaar in de auto aflegde”. daarnaast werkte hij in fabrieken, in de zorg en liep achter de vuilniswagen om zijn geld te verdienen.
dat is nu anders. enige tijd geleden besloot hij zijn werk exclusief te laten exposeren door nog maar één galerie in amsterdam: de prestigieuze galerie pien rademakers. klanten over de hele wereld kopen zijn kunst. binnenkort exposeert diederik in hamburg en op de PAN. op dit moment verkeert hij in de luxe positie dat hij vele werken moet produceren omdat hij veel verkoopt. “het is een kwestie van volhouden, discipline” glundert hij. “ik kwam van ver, maar dat betaalt zich nu uit”.
kunst gaat boven alles. een dag zonder het werken aan zijn sculpturen is een dag niet geleefd. bij het vertrek schudden we de hand en spreken uit dat we binnenkort nog eens een biertje drinken. “jenever is mijn favoriet” zegt hij lachend.
wat is het toch heerlijk leven in westerwolde! denk ik, en draai mijn auto het lommerrijke erf af, op weg naar mijn volgende afspraak.
wilbert van de splinter, team expeditie westerwolde
expeditie westerwolde 