de geest van de expeditieleden kent geen grenzen, ze zijn alleen maar op zoek naar de trage schoonheid van een landschap en haar bewoners.
het is een beetje gek, vanuit het oldambt een expeditie door westerwolde optuigen, dat klopt. maar de tijd haalt ons niet meer in. ol graitje was er al. ze tufte, komend uit delfzijl richting westerwolde, elke dag weer.
met dezelfde traagheid waarmee grait door oostgroningen sjouwde, zo’n 20 kilometer per uur, is deze stoomtram ook ons spoor geworden, het spoor waarlangs we afzakken richting ter apel.
op het moment dat onze plannenmakerij nabij het veendiep in vriescheloo uiteindelijk niet omarmd werd, raakten we –opnieuw– in gesprek met henry kamp, directeur van de tramwerkplaats in winschoten.
met de oplevering van het nieuwe cultuurhuis in zicht komt deze theaterlocatie in een ander licht te staan. ‘willen jullie hierop anticiperen?’ was de vraag.
de basiselementen waar we op toetsen als zich een locatie voordoet waar expeditie westerwolde haar kampement zou willen opslaan: een cultuurhistorische omgeving, mogelijkheden voor kunst en theater, ontwikkelingskansen om een lokale economie te versterken, kortom het cittaslowgedachtengoed, brachten toch wat verwarring……oldambt /westerwolde/gemeentelijke herindelingen/cittaslow knalden als flipperballen door onze hoofden.
alles wat een kampement zou moeten uitstralen vinden we hier, dat wel. maar het is geen westerwolde…tsja… de nog op te richten gemeenschappelijke moestuinen met zicht op een historische haven zijn wel een heel aantrekkelijke gedachte…dat wel…en wat te denken van een heuse theaterzaal….hmmm, maar toch….. en toen was er graitje en alles werd helder, het haakje van de kapstok waaraan we met opgeheven hoofd, de start van de expeditie kunnen ophangen…. in oldambt… mooi hè…. het kan niet beter!
en zo is het gegaan, het eerste expeditie westerwolde-kampement is een feit. vanaf zaterdag 1 november gaan allereerst de deuren van de brasserie open met een eerlijke keuken waar de langzame tred van de seizoenen herkend wordt. maar al snel volgen de andere invullingen…
ik kijk uit naar een lange koude winter aan de haven en fantaseer een grijze man met lange jas die bijna onopgemerkt achter de vleugel schuift en nauwelijks bemerkt meepingelt met de heerlijke muziek uit de boxen, een gastvrouw zet, net als gister, quasi nonchalant een glas rode wijn voor hem neer, hij knipoogt, zij glimlacht, ze begrijpen elkaar en de gasten zien dat het goed is en kijken geboeid verder naar het vervolg van de muurschildering. een vrouw, toch niet meer de jongste, klautert voorzichtig op een stellage die hoogte biedt aan een muurschildering waarin de klei het zand aanraakt.
wordt vervolgd, mis het niet…
fijne maand,
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 