. ik wilde dat ik de moed had gehad om trouw te blijven aan mezelf
. ik wilde dat ik niet zo hard had gewerkt
. ik wilde dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens uit te spreken
. ik wilde dat ik mijn vriendschappen beter had onderhouden
. ik wilde dat ik mezelf had toegestaan om gelukkiger te zijn
5 antwoorden op de vraag hoe je omziet naar je leven, gesteld door bronnie ware, verpleegster in de palliatieve zorg, aan mensen op hun sterfbed, las ik in de nrc-column van ben tiggelaar, gedragsonderzoeker.
autorijden doe ik graag, met een muziekje op de achtergrond sjees ik door westerwoldse landschappen die nooit vervelen en los ik moeiteloos de grootste politieke vraagstukken op.
autorijden inspireert, het afgesloten zijn in een omgeving die je volledig beheerst -als je niet vergeten bent te tanken want dan is de tweekarspelenweg lang- maakt bij mij iets los wat normaal gevangen blijft.
nieuwe ideeën, briljante ingevingen maken me soms euforisch. met een glimlach parkeer ik de auto aan het einde van zo’n reis, stap uit, sluit de deur en loop weg, met een naar achter gerichte hand knip ik niet alleen alle autodeuren in een keer dicht maar ook de deur van mijn geheugenkamer. niets kan ik me nog herinneren, de echte wereld vaagt in een klap weg wat zonet nog briljant leek. is dit mijn dramatisch slechte geheugen of heeft dit gedachtengoed ‘buiten’ geen bestaansrecht, geen waarde, is het alleen bedoeld voor mij?
ik weet niet waarom ik hier aan moest denken toen ik ben’s stukje las. nog midden in het leven denk je anders over deze wensen dan op je sterfbed. geen beïnvloeding meer door naasten waardoor je keuzes aanpast, je hebt niets meer te verliezen. dat maakt het rijtje wensen wel heel waardevol.
er schiet me nog een auto-mijmering te binnen, eentje die ontsnapt is: ik wilde dat ik mijn leven lang met mijn handen had gegeten.
als baby mocht het nog wel, daarna was het snel afgelopen. met mes en vork moest het. op je hoofd krabben, liefkozen, je kont afvegen, het brailleschrift, alles mogen we met onze handen behalve eten. tafelmanieren heet dit. volledig voorbijgaand aan de sensatie van het voelen. de aanraking die de hersens prikkelt waardoor smaak, geur en kleur intenser beleefd worden. probeer maar eens. zelfs spaghetti laat zich pakken en krullen in de muis van je hand.
de expeditie westerwolde komt weer in beweging. aan de horizon verrijst een mogelijk nieuw kampement, burgemeesters beraden zich over de petitie, ideeën over aangenaam verblijven in westerwolde worden getoetst op haalbaarheid.
een heuse flipperkast, met in ieder geval een ‘extra bal’ en misschien wel een ‘vrij spel……’
fijne maand….
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 