wilbert zet het werk van rudolf holleman in de schijnwerper
in de achterliggende maanden had ik een aantal malen een “brief encounter” met kunstenaar rudolf holleman. een rijzige, krachtige en erudiete verschijning met een onafscheidelijke hoed. als holleman spreekt met zijn accentloze en diepe basstem wordt het luisteren naar de nederlandse taal een feest. getogen in haarlem woont en werkt holleman nu tezamen met zijn echtgenote in het fraaie bellingwolde.
holleman schildert en maakt assemblages en objecten. heldere en kleurrijke, bewegende objecten. abstracte schilderijen waarin je elke keer dat je kijkt iets nieuws ontdekt. op het eerste gezicht lijken er grote verschillen tussen de kunstobjecten.
maar dan ontdek je dat de objecten en schilderijen meer overeenkomen dan je zou denken: ze zijn dynamisch en beweeglijk. fraaie kleuren en allemaal met hun eigen unieke karakter.
uitgangspunt bij zijn werk is zijn verhouding tot religieuze en filosofische vragen. het gaat hem erom gebieden te visualiseren die aan de ziel raken. ruimte in de kosmische zin van het woord staat hierbij centraal. al schilderend traceert en ontdekt hij wat nog verborgen is. zo worden nieuwe beelden toegevoegd aan de zichtbare werkelijkheid. holleman is bezig om de grenzen van de perceptie te verkennen. een perceptie die naar zijn mening volop in ontwikkeling is.
zijn schilderscarrière begon hij met figuratief emotioneel geladen werk op groot formaat pakpapier. na deze onstuimige tijd ontstond er bij hem een leegte. hierin vond hij de rust van waaruit hij meer beschouwend is gaan werken. de abstractere manier van werken leverde schilderijen op met centraal geplaatste kruizen, cirkels en ovalen. deze geometrische figuren bleken openingen te zijn naar nog onbekende gebieden.
steeds meer kon hij de strakke vormen loslaten. er ontstonden vormlozere en ongrijpbaardere schilderijen. hij vangt in zijn schilderijen innerlijke beelden zonder hiervan precieze kennis na te streven. net zoals er aan de rand van het netvlies soms beelden aanwezig kunnen zijn zonder duidelijke contouren. zijn innerlijke landschappen zijn visioenen uit een wereld die hij net zo reëel acht als de zichtbare.
zijn grotere objecten zijn vrolijke bakens en meditatieve attracties.
rudolf holleman maakt bakens. attracties in de letterlijke zin van het woord: aantrekkers.
hij wil aandacht trekken, beelden maken die van verre zichtbaar zijn. niet zozeer om de aandacht op hemzelf te vestigen, maar om de kijker te inspireren. vlagvertoon – maar van een vrolijke bedachtzame soort.
in de natuurkunde zijn ‘vreemde attractoren’ punten waaromheen de chaos zich ordent, plekken waar natuurconstanten structuur uit chaos laten ontstaan; plekken waar misschien leven kan ontstaan.
gevraagd wát hij zichtbaar wil maken in zijn beeldend werk, vertelt holleman over zijn jeugd in haarlem. over zijn verjaardagen indertijd, als vlaggen en wimpels klapperden in de lentewind ter ere van de koningin, of natuurlijk eigenlijk voor hem. hij verwijst naar de kleuren, geuren en het gevoel van opwinding van de voorjaarskermis – de woonwagens, het opbouwen van de wonderbaarlijke mechanische attracties: staal, kogellagers en motoren, grillige vormen, felle kleuren. hij vertelt over de levende lentewind die geurend van zee over het strand landinwaarts waaide en het glasheldere jonge licht van die aprildagen. en over de vluchtige tijdelijkheid van dat alles.
ben je benieuwd geworden naar zijn werk? kijk dan op http://www.rudolfholleman.com of maak een afspraak om langs te gaan bij zijn atelier aan de sportweg in bellingwolde via rudolf@rudolfholleman.com
expeditie westerwolde 