– megastallen – wordt door mijn autospellingcontrole nog niet direct herkend als juist, maar voor hoelang nog? er is geen houden aan, zelfs erkende cittaslowgemeenten komen er niet onderuit. zowel in bellingwedde als in vlagtwedde verrijzen ze, kiezelsteentjes in mijn schoen, het cittaslowgedachtengoed is wat ons drijft, maar de wet van de grote getallen regeert.
twee weken geleden is mijn oma van 108 overleden. op de begrafenis zag ik mijn moedertje breken. op je vierentachtigste je moeder begraven is niet niks, mijn arm om haar heen voelde haar broze lijf. ik dwaalde af met mijn gedachten… mijn grootmoeders leven is voor mij nauwelijks te bevatten. wereldoorlogen meemaken, autoloze zandpaden zien veranderen naar de drukte van de gouden jaren negentig, om te eindigen bij een combimagnetron met een reeks iconen naast het deurtje waar geen hond iets van begrijpt, taalonafhankelijke herkenningspunten….
ik herinner me mijn jeugd: bellen bij de buren, niet meer op zaterdag in de teil maar onder een douche, de kolenkachel, sokken stoppende buurvrouwen… peter stuyvesant in een glaasje op tafel. herinneringen zijn vaak ver verwijderd van de waarheid. ik selecteer mijn gedachten. welke wil ik delen? ik verzwijg de ene en schuif de andere naar voren, vage beelden kleur ik zelf in en maak er een herinnering van. je herinnert je eigen herinnering die je doorgeeft, volgt u het nog? herinneringen zijn eigenlijk een doorfluisterspelletje zoals we dat speelden als kind. de oorspronkelijke zin veranderde in een nieuwe, alles is perceptie.
muziek, theater, beeldende kunst doorstaan al deze revoluties, onverstoorbaar putten zij altijd weer inspiratie uit de kenteringen in het leven, zichzelf telkens weer oprichtend, vrij.
daarom was vroeger alles beter. maar we leven nu. nu leggen we de basis voor het verleden van straks. geen megastallen dus, maar een kleine mooie westerwoldse wereld waar we bereid zijn om er voor elkaar te zijn.
fijne maand!
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 