niets is wat het lijkt. een aardbeienteler uit mussel wordt, met een beetje handig montagewerk, een geile geert, rundvlees blijkt paardenvlees en niets staat een gemeente westerwolde – inclusief onstwedde – nog in de weg nu bote wilpstra gepensioneerd is. echt waar. stond in de krant: gemeenten bepalen hun eigen koers, geen gedwongen huwelijken, spreekt het nieuwe college van gedeputeerde staten stoer. tsja, zo gaat dat in de politiek mompelt ex-gedeputeerde bote binnensmonds, vanuit zijn schommelstoel. roerend in een kopje thee staart hij naar buiten, het voorjaar in …….
zo lang ik me kan herinneren droom ik van een leven in de tropen. als in dat soort oorden de vliegtuigdeuren geopend worden – vaak handmatig – en de warme deken, vermengd met kerosine zich over me uitvouwt verbeeld ik me thuis te komen. zwemmend door de dikke lucht weet ik even heel zeker dat ik hier voor gemaakt ben. ik heb niet veel nodig, een klein huisje waar ik trekkend aan een sigaret de zon zie ondergaan achter een steeds donker wordende oceaan. ik fantaseer dat er hier voor mij, macamba, wel iets te verdienen moet zijn, de gastvrijheidsbusiness staat hier immers nog in de kinderschoenen. of anders een restaurantje op het strand……
er is beweging. als vanzelf – het tegendeel is waar – ontluikt cittaslow, spreek uit: sieta-slow. als de bloesem van een kersenboom. ik herinner me nog goed de avonden waar westerwoldse ondernemers waren uitgenodigd om de voortgang te bespreken, het abbracciare van het cittaslowgedachtengoed vond er plaats. ongelukkig keek ik wel eens om me heen. lieve mensen, hoofdzakelijk – net als ik – grijze mannen, het leek wel alsof niemand precies begreep waar het om ging. nu is het anders, het begint te leven, het voorjaar doet goed. neuzen komen tevoorschijn en draaien langzaam in dezelfde richting.
een sentimentele dromer is wat ik ben, die doodongelukkig zou worden zonder de mensen die hij liefheeft om zich heen en die, vanuit het karmadenken, in een vorig leven toch wel iets goeds moet hebben gedaan om te mogen verpozen in het prachtige westerwolde. soms voel ik me zelfs thuis. maar u weet het hè: alles is perceptie.
fijne maand,
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 
Jammer genoeg dat niets is wat het lijkt……Mijn enthousiasme voor cittaslow wordt ernstig aangetast nu dezelfde gemeente Vlagtwedde die zegt te kiezen voor cittaslow, meerdere megastallen binnen de gemeente er doordrukt tegen de huidige wetgeving in….. Er wordt gekozen voor de geldzucht van een aantal rijke boeren en niet voor de prachtige omgeving van Westerwolde…….En er lijkt geen kruid tegen gewassen.