express no18: wilbert interviewt: leo janson

in de reeks ’wilbert interviewt’ aandacht voor de leden van expeditie westerwolde zelf; om te beginnen met levenskunstenaar leo janson.

zoals zovele nieuwkomers in dit gebied vertrok leo bijna 20 jaar geleden vanuit de randstad met zijn gezin naar de heerlijkheid westerwolde. als kind uit een bakkersgeslacht groeide hij op in de polders van zoeterwoude. een hoofd dat nooit stil staat en altijd op zoek is naar nieuwe kansen en mogelijkheden, bleek een slechte combinatie met het afronden van opleidingen, na het behalen van het havo-diploma strandde janson op de sociale academie, de leidse opleiding kultureel werk (LOK) en na een blauwe maandag ook op een studie rechten. ‘ik had het gewoon te druk’ zegt Janson.

56 lentes jong, met zijn karakteristieke jongensachtige lange manen en zijn ontelbare lachrimpels rond zijn twinkelende ogen, voelt leo zich een bevoorrecht mens.
zijn zilveren armband met opschrift in sanskriet verraadt een spirituele belangstelling voor de oosterse mystiek. ”vrijwel ieder mens gelooft wel in iets’, zo is zijn stelling, en dat geldt ook voor hem. wars van de dogma’s van de grote westerse en oosterse stromingen vindt hij zijn balans in de waarden van de indiase spiritueel leider amma. dienstbaar zijn zonder er altijd iets tegenover te willen stellen. geen overdreven hang naar het materiële, maar oog durven hebben voor elkaar. ‘niets zweverigs aan’ eindigt hij.

aan de ene kant is leo de hedonist die graag al het goede van de wereld proeft en aan de andere kant de mens die tevreden kan zijn met wat hij heeft en wie hij is. in balans, zo voelt het nu. de kunst van het leven. een levenskunstenaar. die attitude maakt ook dat je kunt ondernemen zonder altijd maar meer en meer te willen verdienen.

samen met een team ergens veel energie in steken, respect hebben voor elkaar, samen plezier maken en de ambitie hebben om iets dat je aanpakt tot een succes te maken staan bij hem voorop.
deze grondhouding ligt ook aan de basis van het project expeditie westerwolde, waarvan leo, na zijn succesvolle periode als burchtheer in wedde, de initiatiefnemer is.

het is alweer anderhalf jaar geleden dat de expeditie van start ging. in eerste instantie een virtuele expeditie waarin westerwoldse kunst en hun makers centraal staan. dat de cittaslow- gedachte als een rode draad door de expeditie loopt mag geen mysterie zijn. al bekend met het slowfoodconcept dat in de jaren zeventig vanuit italië zijn opwachting maakte, was janson aangenaam verrast toen de burgemeesters van vlagtwedde en bellingwedde zich sterk maakten om het begeerde cittaslowkeurmerk voor hun nieuw op te richten gemeente westerwolde binnen te slepen.
tel daarbij op de gevolgen van de economische crisis, de uitwassen van de aanhoudende graaicultuur en het steeds groter wordende gat tussen arm en rijk en de ingrediënten voor de expeditie waren aanwezig. het welbevinden is steeds meer naar de achtergrond gedrukt. het geluk moet weer in een kleinere wereld worden gezocht en gevonden.

in westerwolde wonen we in een omgeving waar alle ingrediënten voor een gelukkig leven aanwezig is: een prachtig cultuurhistorisch landschap, een bestuur met aandacht voor historische en culturele waarden, kleinschaligheid, rust en ruimte, aandacht voor mens en dier en een bevolking die als vanzelfsprekend elkaar altijd groet.
cittaslow is duidelijk niet alleen een marketingtool om toeristen te lokken, maar een eerlijke rustige manier van leven die je moet ervaren.

de expeditie zat tot nu toe nog in een aanloopfase waarin we ruim aandacht besteden en hebben besteed aan de mensen in westerwolde die de wereld elke dag een stukje mooier maken: de kunstenaars. we zijn nu op een punt aangekomen waarin de expeditie zich op een fysieke plek wil settelen. op dit moment zijn we de voorbereidingen aan het treffen om een plek in te richten waar mensen in westerwolde graag samenkomen, bewoners, toeristen, jong en oud. een plek waar je graag voor omrijdt of speciaal voor in de auto stapt. een plek met ateliers voor kunstenaars, een podium voor kleinkunst, gemeenschapstuinen, een brasserie met mooi eten, een mogelijkheid om te logeren, een plek waar wekelijks een slowmarkt wordt gehouden met prachtige biologische producten uit de streek.
het doel is om lokale ondernemers hierbij te betrekken. het gaat om de verbinding en het bevorderen van de lokale economie. een trein die in beweging wordt gezet, die mensen inspireert om zelf met ideeën te komen. educatieprojecten voor jongeren en het betrekken van de ervaring en kennis van onze ouderen is het uitgangspunt. gemeenschapstuinen worden ingericht om voedsel te kweken voor wie dat wil. samenwerking met de voedselbank zal worden gezocht om zoveel mogelijk mensen mee te laten profiteren.

eigenlijk een voorbeeldproject die ook nog eens krimpdempend werkt, dat is het idee.
op dit moment vinden gesprekken met gebiedspartners plaats die erg enthousiast zijn. we moeten durven investeren in de sociale activa. als we dat met elkaar en met overtuiging doen, dan betaalt zich dat vanzelf uit.

’eigenlijk is het zoals het vroeger was, door de mondialisering en schaalvergroting komen we steeds meer tot de conclusie dat dit tot vervreemding heeft geleid; vervreemding van de natuur, cultuur, essentiële waarden en ook van elkaar. natuurlijk moeten we de de steeds sneller opvolgende technische ontwikkelingen niet de rug toe draaien’ besluit janson; ’bijvoorbeeld supersnel internet, is prima, we kunnen daardoor comfortabel en efficiënt werken. ook dat hoort bij cittaslow.’

volgende maand is marjan bey aan de beurt, marjan gaat over alle uitingen en bewaakt daarmee onze branding.