een voormalig wethouder met een politieke vriend, een buurman in laude en daar weer een oud-collega van, een specialist industrieel erfgoed en een notaris kwamen bijeen om de zorg te delen van de aftakeling van een melkfabriek in laude. de expeditie schoof aan in haar zoektocht naar een fysieke locatie om door te groeien.
we schrokken ons wild toen we 20 jaar geleden, fietsend vanuit een selling bos, oog in oog stonden met een azuurblauw meer, zo blauw tref je ze nergens in nederland, prachtig.
met onze kinderen vierden we er zomerse vakanties, zand vermengd met leem gaf hun lijven maskers van een buitenaards kleurtje groen, ijskoud water door diepe diepten bevestigde dat de verhalen over verdwenen zwemmers waar konden zijn, opgespoten duinen daagden ons uit tot recreëren in de blote kont.
over deze beetse kijk ik uit vanaf het terras, ik projecteer beelden van eerder op de dag. mensen kwamen vanuit zee het strand op, rolden hun opgerolde pijpen terug, namen een selfie, liepen naar het terras en bestelden een glas bier, het was hilarisch en triest tegelijk.
de winner van het zand waardoor dit paradijs ontstond, moest na jaren nogmaals het water roeren. weet niet waarom maar vanaf dat moment was het gedaan met het adembenemende blauw.
de zon brandt, geknepen ogen turen, er ontstaat een dromerig beeld. na dat eerste beeld komen er nog meer.
60 miljoen mensen – in de tweede wereldoorlog waren het er 8 miljoen – op de vlucht door oorlog, natuurrampen en onderdrukking. 60 miljoen.
na het strand stroomt ook westerwolde vol, het is niet tegen te houden, het zijn er gewoon teveel, lege schuren en fabrieken worden in bezit genomen, bomen worden omgehakt, winkels worden geplunderd.
’wilt u slagroom op uw taart?’ is de vraag die me losmaakt uit mijn absurde gedachtenstroom. ’alsjeblieft’ antwoord ik, ’lekker!’ maar de werkelijkheid blijft kleven die dag en de dagen daarna. cittaslow in westerwolde, de melkfabriek in laude als kloppend hart, er is nog zo veel te doen, de verbazing van onze gasten op zoek naar veiligheid zal groot zijn, wat een contrast.
fijne maand……
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 