het is woensdagochtend 29 juli, ben al 4 dagen te laat, het regent pijpenstelen (maar dat mag niet zei freek al jaren geleden). m’n columnpje bestaat uit twee elementen die elkaar irriteren, wegduwen en uiteindelijk omhelzen. deze verlijming vindt plaats in een westerwolds decor, wel of niet gelogen.
drie vriendinnen boeken een hotelkamer, kosten 30 euro. ze betalen elk ’n tientje. de man aan de receptie bedenkt dat hij een fout heeft gemaakt, de kamer kost slechts 25 euro. hij stuurt de piccolo naar boven om de vriendinnen 5 euro terug te geven. in de lift bedenkt de piccolo dat dit niet handig is, 5 euro gedeeld door drie… hij fooit zichzelf met 2 euro en geeft de meiden 3 euro terug. in plaats van 10 euro betalen zij nu elk 9 euro. keer drie is 27 euro. tel daarbij op de 2 euro van de piccolo en je komt op 29 euro! waar is die ene euro gebleven? …is het ene element……
als kind wilde ik bakker worden, de geur van vers brood, de hitte van de oven en het ’s nachts werken als iedereen slaapt gaf mij een gevoel van gelukzaligheid, echt waar. na schooltijd en op zaterdag vonden ze me bij de dorpsbakker. de vakanties steevast naar den haag, naar de bakkerij waar mijn moeder opgroeide en die, na opa, bestierd werd door haar broer…. is het andere……
bij mij de tuin uit verdwaal je in het beeldschone ter wupping, de natuur, in volle wasdom en op sommige momenten plekken al weer in verval geurt onwaarschijnlijk. de vergankelijkheid raakt het leven. er grazen koeien – pinken en vaarzen, ’s winters in een rondeel zodat ze met hun hoornen nergens achter blijven hangen – zij houden het gras tussen de coulissen kort…. is het decor
als u er iets in ziet? ga gerust uw gang, ik ga weer naar bed,
fijne maand,
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 