dagelijks forens ik over wedderveer daar waar het zand de klei raakt. ooit door de zee geschonken, bepalen ze nu de groninger aard. standvastig op de klei, losbandig op het zand.
meer dan 20 jaar geleden verloor ik mijn hart aan het arme westerwoldse zand met haar idyllische feesten. metonymisch gezien onzijdig, maar voor mij als man zo vrouwelijk als het kan zijn.
het lot bracht me naar de rijke klei. mannelijk, stoer en gesloten. eerst wat onwennig weet ik het oldambtse te omarmen en toets ik ook hier mijn aangeboren westers denken.
in den haag, waar de bakkers van mijn familie woonden is het andersom. de hagenaar woont op het rijke zand aan het strand en de hagenees over de laan van meerdervoort, op de arme klei.
op een voetbalveld in de haagse duinen hoorde je: “kom op kerel, geef de bal een pets”. in de molenwijk speelde we een ‘vredekeetje’, een partijtje straatvoetbal zonder matten.
fijne maand,
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 