sinds kort maakt de woonkamer onderdeel uit van de tuin, die op haar beurt verdwijnt in de natuur van ter wupping, daar waar het stil is. bevoorrecht staar ik naar dit niets. een vogel werpt een vluchtig kijkje naar binnen en haast zich naar taken die me volkomen vreemd zijn.
een winterse leegte die me eenzaam en lief tegelijk is.
de idiote wereld zit soms op mijn nek. niet om het niet kunnen bijbenen zoals de generaties voor mij, maar door de opdringerigheid waarmee de achilleshiel van mijn brein gezocht wordt. het stil staren in het niets wordt een vergeten kwaliteit, net zoals de vergeten groente, de ‘middelste teunisbloem’ (oubliez le jambon végétarien), met de smaak van ham.
met vervormde ogen en een gemankeerde concentratie blijf ik in stilte staren naar het scherm dat mij informeert en tegelijk de prefrontale cortex in mijn hersenpan frustreert. profielfoto’s wijzigen aan de lopende band en dienen geliket te worden. wat een gekkigheid. ‘plings’ die er wel toe doen houden me toch weer gekluisterd, dit hoort bij het grote concept.
‘pling’.. dikke geile brasems paaien in de oevers van de ruiten aa, van de wijs door veranderde watertemperaturen.
‘pling’..de das is na vele omzwervingen weer thuis in ter apel.
fijne maand en een supergezond 2018!!
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 