toen nicolaas jacob rookmaker in 1913 de terugtredend burgemeester pieter lauwrens dinkla als burgemeester van bellingwolde opvolgde, liet hij aan de hoofdweg nabij het gemeentehuis een enorme villa bouwen. waarschijnlijk de grootste in zijn soort. veel tijd om ervan te genieten had hij echter niet. in 1917 blies hij er zijn laatste adem uit. enige tijd werd het enorme huis door anderen bewoond voordat het in de jaren zestig een particulier verzorgingshuis werd. hoogheem. vandaag de dag is het pand tot bellingheem omgedoopt en wordt het pand bewoond door astrid lüürssen en haar echtgenoot jan. energiek en opgewekt loodst astrid op deze mistige morgen mijn auto haar oprijlaan op. we lopen door het bos rondom het huis en nemen de indrukwekkende voordeur als entree. ongebruikelijk voor deze regio, maar voor een keer mag dat wel. mijn gastvrouw is van het opgeruimde karakter. positief en optimistisch. het glas is bij haar altijd half vol.
astrid lüürssen (marum 1960) is de oudste uit een gezin van drie kinderen. vrijzinnig hervormd. niet naar de letter, maar naar de geest werd er in huize lüürssen geleefd. iets wat in het leven van astrid een rode draad zal blijken. haar voorouders kwamen uit noorwegen, denemarken en noordwest duitsland via ditzumer verlaat naar nederland toe. haar grootvader verhuisde naar zuid-limburg om er in de mijnen te werken. haar vader werd daar geboren. maar vanwege het zware werk in de mijnen en de opgelopen stoflongen werd de verhuizing naar gebieden met schonere lucht geadviseerd. zodoende kwam de lüürssentak weer naar groningen. astrid komt uit een maatschappelijk geëngageerd gezin. haar vader werkte onder andere voor het arbeidsbureau en vervulde verschillende bestuurdersrollen in onder andere de pleegzorg. over politiek werd thuis niet gesproken.
ook astrid koos voor een maatschappelijke opleiding. een, die tot op de dag vandaag nog van pas komt in haar verschillende maatschappelijke functies die zij bekleedt. zij volgde de verpleegstersopleiding ‘in service’ in groningen om daarna in een verpleeghuis in zuidhorn aan de slag te gaan. naast haar werk als verplegende begeleidde zij talloze MBO-V en HBO-V-studenten. kennis, vaardigheden en attitude moeten ook worden doorgegeven. in 1986 leerde zij haar jan kennen. een technisch ingenieur die in delft had gestudeerd. liefde op het eerste gezicht. aanvankelijk werd er nog op en neer gependeld tussen hun beider huizen. in 1989 vonden zij hun stek in een iets ruimer huis in bellingwolde. maar dat is een understatement.
na een zwaar auto ongeluk, net voordat zij naar bellingwolde verhuisden, brak er voor astrid een zware periode aan. een whiplash met hersen- en wervelbeschadigingen leidde tot een periode van grote frustratie, waarbij het werken ernstig werd bemoeilijkt. in plaats van bij de pakken neer te zitten thuis met ziekteverlof, besloot Astrid om te stoppen met werken en haar leven verder in te vullen met allerhande vrijwilligerswerk op het gebied van kerk en samenleving.
zo zette zij een huiscatechese groep voor jongeren van de de hervormde gemeente en gereformeerde jeugd in bellingwolde op. geïnspireerd door een van de predikanten uit haar jonge jaren, wijdde zij op praktische en begrijpelijke wijze jongelui in de verhalen en rituelen van de kerk in. vandaag de dag is zij weer terug bij de christelijke vrouwengroep in de rol van deelnemer en voorzitter. astrid en de kerk horen bij elkaar. religie vult het leven aan. maakt het leven completer. geeft steun en biedt houvast. maar altijd op de achtergrond. geen zendingsdrift. bescheidenheid. religie gebiedt vooral ook om te zien naar anderen. jong en oud. deze taak past bij haar en vult zij al jaren met verve in.
astrid sprankelt. altijd op orde, gesoigneerd. velen kennen haar naam en als persoon via de WMOraad. haar stukjes in de regionale bladen. ze is de stuwende kracht achter de open monumentendag en geeft haar energie aan het 4 mei herdenkingscomité.
over haar rol in de WMOraad is astrid helder. het gaat over kwetsbare groepen mensen. het is belangrijk dat mensen meer zelf verantwoordelijkheid moeten nemen bij het zoeken naar hulp in eigen gelederen. wat je zelf kunt, moet ook geënthousiasmeerd worden om zelf regelen. Maar wie hulp nodig heeft en dit niet meer zelf kan, moet daartoe ook ruimhartig toegang krijgen. mensen wegwijs maken in hulptrajecten is mooi werk. zowel bestuurlijk bezig zijn en het gemeentelijk beleid toetsen op haalbaarheid is haar ding. maar ook praktisch daarmee bezig zijn is belangrijk. met de kaplaarzen in de modder. hands-on-management. mensen weten haar ook persoonlijk te vinden. een praatje, aan de telefoon. astrid is toegankelijk en weet zo wat er leeft en speelt.
over het samengaan van de bellingwedder WMOraad met de vlagtwedder participatieraad in de nieuwe gemeente westerwolde is astrid nog niet onverdeeld enthousiast. de WMO toetst het beleid op een onafhankelijke manier zowel juridisch als praktisch. de nieuwe situatie die na 1 januari ontstaat is een interessante. er is een participatieraad gepland waarin veel meer mensen van verschillende belangenverenigingen komen te zitten. zij zullen niet vrij zijn van last en ruggespraak. en dat is jammer. de raad zou op een onafhankelijke manier het beleid moeten toetsen waarbij de belangen van de een niet mogen prevaleren boven die van anderen. het laatste woord is er nog niet over gezegd.
we nemen afscheid. ik mag via de voormalige dienstuitgang weer naar buiten. geen gedoe. doe maar gewoon, dat is al gek genoeg.
expeditie westerwolde 