over het scherm kijk ik naar buiten waar pauwen in de spiegeling van het glas zich klaar maken voor de dag. poetsend corrigeren ze het witte verenpak, onbezorgd. in tal van gedaantes vinden deze afstammelingen van dinosaurussen al miljoenen jaren hun weg op deze aardkloot. ook straks als het weer licht wordt.
in de tijd achter ons was de snelheid van het bestaan nooit een doel op zich. in de tijd voor me geeft de racende computerisering naast eenzaamheid ook een nostalgisch verlangen naar authenticiteit.
ik heb een pesthekel aan ouder worden, ik heb er gewoon geen zin in. hoe kan een jongeman opgesloten raken in dit lichaam? de cellen houden op te delen. organen die over 15 jaar moeiteloos vervangen kunnen worden verouderen nu in rap tempo en laten mij ontredderd achter.
ik had wel in jullie tijd geboren willen zijn, zei ik tegen aike, geboren op ‘over de dijk’, achtentachtig en nog altijd vol verhalen. “oh ja?” ja, een mooi puur leven….toch? “ik was twaalf jaar toen ik voor een herenboer werkte antwoordde hij. als we op het land waren, soms wel met twintig man, kregen we ’s middags altijd wat te drinken, de boer kwam dan met een kruik en mokken, maar altijd een mok te kort, altijd…..”
fijne maand,
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 