de supporters zijn er, waar blijven de helden?
met de kin omhoog schouw ik een sterrenpracht, ontelbaar aan een heldere hemel. even afgeleid door een jagende kerkuil en wat vleermuizen, voel ik de kleinheid van mijn bestaan, een nauwelijks te benoemen onderdeeltje in een groot universum.
sinds onze expeditie uit het project laude is geknikkerd en westerwolde overwegend PVV stemt is het in mijn rug geschoten, krijg hem niet meer recht. cittaslow, het ‘authentieke’ koesteren en nieuwe technieken durven in te zetten lijkt zo ver weg ….. moet maar eens naar de masseur.
bedreigingen in de toekomst lijken ons niet te raken. we zijn evolutionair ingericht. alleen geritsel in de struiken alarmeert ons. te beroerd om onkruid te krabben vergiftigen we onze kinderen en laten we freek aanmodderen terwijl in groningen de grootste ramp ooit na de sint luciavloed plaats heeft.
de kosmos is te groot geworden, door het internet lijkt het alsof je verantwoordelijk bent voor alles. er is zoveel aan de hand in de wereld, delfstoffen in het heelal worden verdeeld onder de rijken – hou het klein, doe wat je kan, doe dat met plezier en de rest pffft…. – (lenette van dongen).
we lopen naast elkaar langs de jeudenkolke richting de stuifduinen van wedderbergen. je bent zo stil zegt ze. weet je nog schatje – 30 jaar geleden – antwoord ik, jij was nog jong, een klein huurhuisje, oud autootje…weet je, terwijl ze mijn arm loslaat en me aankijkt, als jij nu een jong wichtje zoekt dan zorg ik wel dat je weer in een klein huurhuisje kan wonen. terwijl ze met een huppeltje weg loopt hoor ik nog net: zeurpiet!
expeditie westerwolde 