opa, vader en een zoon
de burcht in wedde waar ik jaren de scepter zwaaide en ons huisje aan de rand van het bos vinden elkaar over de kempkebosweg – een weg die langs een kleine kamp bos leidt – verklaart de heer ploeger van wegwijs, het zal wel. voor mij was het jaren een traktatie die nooit verveelde, elke rit weer, doorgesneden ontmoet rechts het gewas de natuur aan de linkerzijde, filmisch. na de laatste flauwe bocht wat koeien, door wessinghuizen en weer thuis. ergernis was er ook, een volle grijze vuilniszak, of meerdere, die je langs de kant van de weg trof, voor mij een volstrekt onbegrijpelijke actie, hoe haal je zoiets in je hoofd.
begin jaren 70 was voor mij een interessante periode die zoals bij velen, flink heeft bijgedragen in mijn verdere leven. als vroegrijpe tiener schuurde ik tegen een wereld aan die mij enorm paste maar die ik nooit kon grijpen. zoeterwoude. een groep intellectuele hippies deed ertoe en schudde aan een christelijke boom waaraan zuur fruit. mijn rode vader opende de deur voor deze jongeren, er werd geschaakt en gefilosofeerd en gelachen om een psp-poster met daarop een koe en een blote dame. ik zat erbij, trots, en keek er naar.
tuffend met mijn jongste zoon zagen we hem lopen, vanuit een auto met aan iedere hand een grijze zak schoot hij het bos in. die is van ons just, beet ik vol adrenaline mijn zoon toe. jij gaat rechts om het bos en ik links, hij was al 14, gelukkig sloot hij zich halfpads weer bij me aan, samen baanden we ons door het bos naar waar we geluid hoorden. op heterdaad betrapt draaide de man zich geschrokken om, de huid van een ontweid ree floepte nog net uit de zak…..dag buurman, vossen aan het voeren? grapte ik terwijl we grinnikend terug liepen naar de auto. zo herinnert mijn zoon zijn vader.
op ook zo’n landweggetje had ze in de auto van fotograaf hendrik jan koldeweij haar kleren uitgedaan. om bij de koeien te komen, sprong ze over de slootjes. koldeweij danste met zijn Hasselblad om haar heen en schoot wel 150 foto’s. één koe bleef staan kijken, de andere liepen weg. dat saskia holleman (25) haar armen spreidde en glimlachend en profetisch naar boven keek, dat was haar eigen idee geweest las ik (volkskrant).
expeditie westerwolde 