het is zondagochtend heel vroeg. een woedende donar heeft uiteindelijk het onderspit gedolven, het werpen van zijn mjölnir hield maar niet op, door het slaapkamerraam zag ik zijn wapperende rode baard zo dichtbij. ik dacht te zien dat zijn strijdwagen nog net niet over de kop sloeg.
ik heb een zwak voor tortelduifjes, het gelach en gekoer van dit prachtig gelijnde vogeltje raakt me. maar deze turkse tortel doet onze tuin niet aan. ik besloot de natuur een handje te helpen. Tussen de bedrijven door een dagje de provincie rond om her en der duifjes op te halen.
wervingsprocedures voor de melkfabriek laude, vooruitlopend op de aankoop van het in verval geraakte erfgoed en meeschrijven aan een bidboek om in aanmerking te komen voor de prestigieuze titel nationaal park westerwolde – morgen reizen we af naar pieter van vollenhoven, voorzitter van het beoordelend comité – moesten maar even wachten.
vijf duifjes had ik uiteindelijk. mijn vrouw zei nog: moeten ze niet eerst in een hok of zo om te wennen? nee hoor, terug naar de natuur, juist niet wennen, d’r op of d’r onder, riep ik terwijl ik ze teruggaf aan moeder aarde. na twee uur waren ze allemaal weg, project volledig mislukt. haar zwijgen deed ertoe.
ik staar naar mijn scherm, een waterig zonnetje tracht het helse kabaal van de afgelopen nacht naar de vergetelheid te drukken, het ingedrukt houden van de deletetoets geeft voor de zoveelste keer het geluid van opetende tekst.
…en kijk es wat wat we hier hebben! vanuit de heup duw ik met de voet mijn bureaustoel een kwartslag in het rond…daar staat ze met een duif als offer in haar half gesloten handen. de laatste is er ook weer, lacht ze me toe. ’s ochtends vind ik haar het allermooist. ze zijn allemaal terug, het scharrelt mee met de pauwen en de eendjes, heerlijk, dank je wel.
een fijne maand,
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 