een gegrild – westerwolds- lamsrack met abrikozen en pruimen, gekruid met munt, koriander, gember en komijn, wat met rijst gevulde bladeren als bijlagen….
de harbour jazzclub in sodom. door het raam kijk ik naar buiten, ingesloten door de rensel en dranghekken zie ik een stuk of tien no-noos staan, op getatoeëerde nekken staan hoofden met ogen die, als je langer kijkt, een bijna kinderlijke onwetendheid uitstralen. een graag geziene gast van net over de grens schrijft de volgende dag een verontruste mail: politie te paard, en kordons die ons vroegen te stoppen. we waren alleen maar benieuwd naar de nieuwe kaart.
la cloche in leiden. henk de zeeuw of van der zeeuw bestierde in de jaren 80 van de vorige eeuw aan de kloksteeg een restaurantje waar ik leerde dat je van mooi eten blij kunt worden, eten dat de smaakpapillen zo raakt dat je mondhoekspiertjes de opdracht krijgen zich naar boven aan te spannen.
onze irakese chef de debrasse spoelt de vaat, een status in de kontzak en door geweld verstoorde dromen. glimlachend kijkt hij me aan, hij voelt zich opgelaten als hij vanuit de spoelkeuken naar buiten kijkt en ziet hoe er een spandoek vastgeknoopt wordt met daarop de tekst ‘geen asielzoekers in winschoten’. bizar, ik voel een diep verlangen om deze osmaan te omhelzen maar dan weet hij dat ik het zie, ik gun hem wat is overgebleven: zijn trots.
jonnie boer en het slowfoodprincipe inspireren mij telkens weer tot mooie gerechten, tenminste dat hoop ik. heerlijk eten dat verrast. hoog in de smaak is het credo. mijn morele verlegenheid dwingt me iets te doen met ‘ras el hanout’, een melange van tientallen – soms wel veertig – afrodiserende kruiden.
fijne maand,
leo janson, expeditieleider
met dank aan rene smurf voor de foto te paard
expeditie westerwolde 