moedertje, circulaire economie, kokeleko en asielzoekers krabbel ik op papier, onleesbaar zodat het anoniem en in stilte onderdeel kan blijven uitmaken van de permanente chaos op mijn bureel.
mijn dementerend moedertje, opgegroeid in een bakkersfamilie waar voor de oorlog een circulaire economie vanzelfsprekend was – met zeeuwse bloem, meel van harde tarwe uit zeeland werd er gebakken -, is gevallen. aan het ziekenhuisbed kijk ik toe hoe haar de vraag gesteld wordt of ze bij complicaties tijdens de voorgenomen schouderoperatie in leven gehouden wil worden. met een diepe inademing op zoek naar voldoende zuurstof mompelt ze vrijwel gelijk met haar uitademing: wie wil er nou dood. haar ogen zoeken naar niets en houden stil op mij. niemand mam, antwoord ik.
terug in westerwolde wandel ik richting landgoed ‘alteveer buiten’. de uitgerekte glooiing hemelsbreed tussen ter wupping en de höchte herinnert me aan handen plat op een tafeltapijt. na het smelten van het ijs (ijstijd) bewogen de aardlagen, riep hij en duwde zijn handen naar elkaar waardoor in het tapijt rollen ontstonden die de hoogtes in het westerwoldse landschap verbeeldden.
koffie met natte keek. bakt henk altijd, zegt ze trots terwijl de koffie wordt ingeschonken. we praten honderduit over de melkfabriek in laude, beleving in de ultieme vorm. reina is voor mij de ideale spiegel, no-nonsense, helder en zonder gedoe. gain kokeleko, roept ze, de wereld staat in brand, laten we hier in godsnaam bij de les blijven. alleen kalmte kan ons redden.
zoveel mensen op de vlucht, het geweld tegen hun komst is een krachtig bijproduct van de menselijke verbeelding, dat schitterende instrument dat ons zoveel genot en ellende schenkt (t. wieringa).
expeditie westerwolde 