u kunt deze column nog aan u voorbij laten gaan, ik ben in een verfoeilijk humeur, u heeft er niets mee te maken, dat weet ik, maar degene die ik liefheb heeft al gillend het huis verlaten. wat blijft is een stuk papier, een potlood en een hond.
het is koud, waterkoud – het is er stervenskoud, de katten pissen naast de kattenbak, schreef Alex van Warmerdam in Welkom in het Bos (2002). ik loop, mijn hoofd diep weggestopt in de jas door de tot boezemgebied omgetoverde natuur van Ter Wupping en ruik mijn adem. een geur die me herinnert aan zoenen in de duinen van Katwijk.
stijgende waterpeilen noopten tot het aan mij schenken van echte kaplaarzen. splashend nader ik hiermee de timmerlieden die een uitkijktoren oprichten waarin je op de hoogte van toentertijd, het landschap mag overzien.
het overkomt me, een aanleiding was er vast maar is me ontschoten, m’n losse geest vormt om tot een strakke waarmee ik, niemand ontziend, de reikwijdte van mijn tolerantie aangeef. althans, zo voelt het voor mij, het zal wel, hoor ik u denken en dat is prima.
de bouwvakkers mompelen wat terug als ik ze ‘moie’ toeroep, tis koud en nat, een stampend aggregaat overstemt alles wat de natuur in deze tijd nog aan geluid voortbrengt, dikke lariksbalken worden vakkundig pas gemaakt, stoer ding zo’n toren. reeën blijven onverstoorbaar van afstand de bewegingen volgen, op haar beurt, andersom, doet Solow, mijn Australische herder, dat ook.
schuin omhoog kijkend, braaf aan mijn zijde, wandelen we door. ze zoekt aandacht die ze niet krijgt omdat gedachten al weer met me aan de loop gaan – de mensen zoeken een bereikbare oorzaak die hun zucht naar geweld kan bevredigen – las ik ergens…..ik hoop dat het snel gaat vriezen,
fijne maand
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 