roze koeken
voor een gehoor schrijven roept van alles op.
terwijl ik twee vrijende vliegen tegelijk dood mep, bedenk ik dat wreedheid altijd naast de liefde staat zoals er honger kan zijn omdat er overdaad is.
als woorden er toe doen, vertrekken ze uit donkerte om in het licht te landen. wegend op een schaaltje kantel ik letters naar tekst, als een kok die kookt voor complimenten. op zoek naar intimiteit struikel ik over dilemma’s.
ik ontworstel me van de deemstering. weg van de nacht die me ervoer slecht te zijn, naar de dag waarin ik me amper staande houd. het delen van geheimen verbindt. de kwetsbaarheid van woorden blijft.
buiten in het veld jaagt mijn hond een gezin fazanten de boom in. met een schuine kop kijken ze nieuwsgierig toe hoe ik een plastic verpakking opraap en meeneem. beeldende spraak is niet genoeg. het betrof roze koeken dat weet ik zeker.
fijne maand,
leo janson, expeditieleider
expeditie westerwolde 