foto jon bakker
een stralende en koude donderdag. ver in het veld en omringd door bomen ligt het huis van liz meesters. op de plek waar ooit haar ouderlijk huis stond. dat ging op een dag in vlammen op. haar moeder ook.
liz zwaait de deur open. ze oogt monter. dat is echter niet vanzelfsprekend want ze ondergaat een chemotherapie die gelukkig in het voorjaar eindigt. leo en ik drinken koffie met haar vandaag. omdat we haar missen. liz is onze vaste muziekrecensent voor onze expeditie westerwolde express. maar nu even niet. haar altijd jaloersmakende lange blonde haar is voor even verruild voor een mooie kleurige hoofddoek.
liz, moeder van twee opgroeiende jonge tieners en partner van maarten, werd in 1972 geboren in de randstad. van Katwijk verhuisde ze met haar ouders naar onstwedde, waar haar vader les ging geven aan de MAVO. de school waar zij zelf ook haar eerste middelbare onderwijs volgde. daarna leerde zij voor elektrotechnicus aan de MTS en studeerde zij aan de kunstacademie in groningen.
liz komt uit een gezin met liefde voor muziek. met name de folk, country en bluegrass muziek. haar vader organiseerde zo’n 35 jaar lang het big bear festival in zuidlaren. dit jaar speelt liz er weer op 2e pinksterdag met haar band janis mccoury&the wall of sound.
jarenlang fungeerde haar ouderlijk huis, een boerderijtje in het veld nabij harpel, als pleisterplaats voor amerikaanse bands die daar op adem kwamen en vervolgens uitwaaierden over europa om op tournee te gaan. toch werd de sfeer in huis steeds minder ontspannen. haar ouders hadden geen gelukkig huwelijk. uiteindelijk hield het ook geen stand. voor liz was dit reden om het als moeder en gezin anders te willen doen.
toen haar ouderlijk huis afbrandde besloten liz en haar partner op exact die plek een nieuw bestaan op te bouwen op de puinhopen van weleer. eerst werd er geleefd vanuit twee stacaravans, nu staat er een comfortabele woning. een plek waar liz gelukkig is nu. het klinkt paradoxaal, een plek met zoveel rampspoed van ruzies, vuur en haar eigen ziekte. maar liz bekijkt het anders.
hier is mijn dochter geboren, groeien mijn beide kinderen op en woon ik met de mensen van wie ik houd. een fijne omgeving waar ik mezelf kan zijn en me kan bezighouden met de dingen die ik graag doe. schilderen, muziek maken, de tuin.
het leven is intenser nu dan voorheen, zegt ze. het gaat om de werkelijk mooie dingen, de rest is bijzaak. zo onzeker als ze als kind en jonge vrouw was. nu mag ze er zijn, zo vindt ze. op de vraag wat haar nu drijft, kijkt ze even omhoog. “er is nog zoveel te doen! nog zoveel leuks. de kinderen zien opgroeien. ik heb nog zoveel plannen.” het leven is nog niet voltooid. liz straalt nu. we concluderen gedrieën dat het jammer is dat nou uitgerekend de ziekte ons de betrekkelijkheid van alles doet realiseren. dat kan beter, besluiten we.
buiten in de vrieskou stappen leo en ik de auto in. we zijn even stil. dan slingeren we onder een zonnige en staalblauwe hemel door het godvergeten mooie westerwolde. als het paradijs bestaat, wonen wij erin. liz ook. en gelukkig nog springlevend.
expeditie westerwolde 